Psihoterapija i joga praksa dele mnoge iste ciljeve, kao što su promovisanje zdravlja i stvaranja kognitivno – emocionalne promene.

Kako bi ispunili ove ciljeve, svaka od njih promoviše introspekciju, samosvest, samo-prihvatanje i odnos sa svetom. Međutim, važne su razlike u ova dva pristupa. Najviše u razumevanju dobrobiti i patnje.

Joga zastupa potpuno napuštanje sveta i poništavanje patnje, dok psihoterapija ne zaheva prekid s ovim životom. Ona govori u nastavku života u svetu u kojem čovek treba da prihvati patnju kao deo svakodnevnog iskustva života. Takođe, paihoterapija se ne okreće cilju, osim Jungove psihoterapije koja ima isti cilj kao i joga.

U joga sutrama, Patanjđali kaže da čovek pručavanjem snova može isto tako doći do konačnog iskustva, dok je Jung govorio da će Zapad doći do svoje joge aludirajući upravo na snove i poruke koje dolaze iz dubine unutrašnjosti.

Psihoterapija se usredsređuje na promovisanje zdravlja, ublažavanje simptoma onoga što nas muči i stvara ​​veću povezanost sa sobom, drugima i prirodom. Nasuprot tome, joga praksa promoviše iskustvo jedinstva i ostvarenje univerzalne, nedvojne svesti (samadhi  i iskustvo blaženstva, ananda).

Zapadnjačka psihološka teorija predlaže da naše nevolje proizlaze iz kombinacije genetičkih predispozicija, životnog iskustva, stresa, kognitivne i bihevioralne navike, te roditelja. Nasuprot tome, joga smatra da  patnju stvara neznanje koje stvara ahamkaru ili ego koji pogrešno percipira stvarnost. Tačnije, Patnjđali govori o vasanma ili arhetipovima koji stvaraju ego projekcije.

Psihoterapija pretpostavlja da će pojačana svesnost dovesti do zdrave samoanalize i promene.

Svaki od osam joga delova vodi do pojačane svesnosti. Kroz yamu ograničenja promovišu etičko ponašanje i niyama, zdravu prehranu, post čisti telo ili čula kako bi se stvarnost videla jasnije. Asane pripremaju fiziologiju za meditaciju, pranayama (tehnike disanja) čiste eterični nivo i pripremaju duh i i telo za koncentraciju ili dharanu koja stvara mogućnost ulaska u dyanu ili meditaciju u kojoj misli nestaju potpuno i u čoveku se stvara stanje kosmičke svesti, a na dubljem nivou i kratkotrajni samadhi u kojima nestaje disanje.

Ovo stanje je moguće postići dužom praksom, odnosno, mogu ga postići i obični ljudi kao kratkotrajno iskustvo. Za ovo iskustvo klasična psihoterapija ne zna i ovo je ionako stanje koje ostaje enigmatično za veliku većinu populacije, ali to stanje je stvarno i ono proizvodi na EEG-u theta talase koje većina ljudi ne može postići, čak, retko i u snu.

Prema joga praktikantima, meditacijske tehnike postupno proširuju sposobnost uma za objektivno posmatranje, prevladavanje ograničenja stvarajući introspekciju. Klasična zapadnjačka psihologija negira ovo stanje, osim Junga koji smatra da je to stanje vrhunac čovekove spoznaje.

Česta kritika zapadnjačke psihoterapije od strane joga praktičara je da je zapadnjačka psihologija ograničila svoje istraživanje na teoriju o nivoima svesti. Ona je kao dogma isključila dokaze koji pokazuju mnoga istraživanja i zato je današnja klasična psihologija i psihoterapija zaostala. Ona može pomoći samo u osvetljavanju osnovnih problema, dok ostala stanja svesti ne može da pojmi.

Ipak, mnogi praktičari na Istoku, kao i na Zapadu, nemaju rezultate jer nisu rešili primarne emocionalne probleme koje upravo rešava psihoterapija. Tačnije, mnogi ljudi u duhovnosti nemaju rešen ovaj nivo problema. Zato imamo tako puno ljudi koji se bave duhovnošću i nemaju prave rezultate jer ne razumeju da je rešavanje narcisoidnog nivoa razvoja najbitnija za daljnji razvoj svesti.

Nakon upoznavanja Kundalini joge, Jung je rekao da upravo zapadnjaci moraju da pripaze na ovaj problem koji ljude brzo dovodi u psihotična stanja jer svest razvija odbrambene sisteme kako bi se zaštitila od naglog ulaska mnogih nesvesnih sadržaja izazvanih ovom progresivnom tehnikom.

Promena ponašanja jedan je od središnjih ciljeva psihoterapije.

Mnogi klijenti traže terapiju kako bi promenili ponašanja koja im stvaraju neprijatnost. Kada se klijent bavi životno ugrožavajućim samozavaravanjem, pomoć se na početku terapije mora usredsrediti na promovisanje sigurnosti.

Kada klijent nije u opasnosti za sebe ili druge, terapija će mu u jednom trenutku pomoći da shvati zašto se ponaša na nezdravi ili nezadovoljavajući način.

Određene psihoterapijske metode naglašavaju izgradnju veština,
kao što su komunikacijske veštine, društvene veštine i veštine roditeljstva.
Različite stvari. Psihoterapeuti se služe raznim tehnikama. Od slobodnih asocijacija, tumačenja snova, razvijanja tehnika, kao što je progresivno opuštanje, autogeni trening i bio feedback.

Joga psihologija, takođe, prepoznaje da su pozitivne ili negativne navike, bilo mentalne, telesne ili energetske, u stvari, uzrok problema. Primera radi, govori o  samskarama – utiscima kao iskustvima iz prošlosti koja stvaraju loša ponašanja i iskirvljenu prercepciju. Joga i meditacija služe za preoblikovanje tih navika.

Mnogi psihoterapijski pristupi fokusiraju se na stvaranje drugačijeg stava prema istom problemu pomažući ljudima da drukčije misle. U stvari, to je obuka pojedinca kako da se nosi sa uznemiravajućim emocijama od kojih je osoba ranije bežala.

Emocije i senzacije, takođe, mogu da nađu svoje utemeljenje u telesnim iskustvima. Klijenti mogu da budu blokirani ili da se bore s moćnim fizičkim reakcijama i sećanjima, poput onih izazvanih traumom.

Psihoterapija nas uči kako da se osećamo prijatno i prihvatamo telo i emocije. Različite psihoterapijske orijentacije postavljaju različite stepene naglaska i važnosti veze.  Sve psihoterapije prepoznaju važnost odnosa klijent-terapeut.

Nadalje, najsavremeniji psihoterapijski pristupi priznaju vezu između uma i tela, kao i vezu između misli, emocija i ponašanja.

Joga, kao praksa, može da se posmatra kao filozofija i praksa o vezi sa samim sobom.

Pojedinac razvija osećaj unutarnje povezanosti i odnosa s drugim ljudima. U posmatranju ovih internih veza, čovek razvija veće razumevanje sebe, drugih i odnosa. Joga ne samo da promoviše iskustvo u kojem su sva bića međusobno povezana, već i postizanje krajnjeg iskustva direktne realizacije Sopstva.

Psihoterapija i joga podstiču introspekciju i samosvesnost na različite načine, a kombinacija obe prakse može poboljšati unutarnje stanje ispunjenja. Oba pristupa promovišu promenu života i navika kojima postižemo kognitivne i emocionalne promene. Joga i psihoterapija se fokusiraju na promovisanje smisla i iskustva veze. Ipak, kao što je rečeno, joga ide dalje, ali ni joga bez početnog rešavanja vezanosti za roditelje ne može postići bilo kakav razvoj. Zato je za svaki duhovni rast prethodno potrebno očistiti odnose jer tek tada može početi razvoj ličnost.