Među prvima koji su nagovestili mogućnost paralelnih svetova bio je poznati pisac naučne fantastike H. Dž. Vels u svojoj priči iz 1895. godine “Vrata u zidu”.
Doktor Robert Lanza, jedan od trojice vodećih savremenih naučnika prema “Njujork tajmsu” (doktor Lanza je stručnjak regenerativne medicine i naučni direktor kompanije za proučavanje ćelija; pre nego što je postao poznat po izučavanju matičnih ćelija, bio je veoma poznat po kloniranju ugroženih životinjskih vrsta), svojom knjigom “Biocentrizam – zašto su život i svest ključevi za razumevanje prirode Univerzuma”, usijao je naučnu ali i širu javnost tvrdnjom da život ne nestaje sa smrću već je, naprotiv, večan.
Autor nimalo ne sumnja da je to moguće. Nedavno je ovaj naučnik proširio svoj vidokrug delovanja i interesa na fiziku, kvantnu mehaniku i astrofiziku. Ovaj multidisciplinarni spoj doveo je do rođenja nove teorije – biocentrizma, koja uči da su život i svest temeljni deo svemira. Svest je ta koja stvara materijalni svemir, a ne obratno.
Lanza ukazuje na strukturu samog svemira po kojoj su zakoni, sile i konstante svemira fino naštimovane za život, implicirajući da je inteligencija postojala pre materije. Superklasteri galaksija nalikuju na moždane neurone. Vidljiv univerzum je samo maleni deo svega što nas okružuje. On takođe tvrdi da prostor i vreme nisu objekti ili stvari, već alati za naše razumevanje. Lanza kaže da nosimo prostor i vreme sa nama kao što “kornjača nosi svoj oklop”, misleći pritom da kad oklop otpadne, mi još uvek postojimo.
Ova teorija podrazumeva da smrt svesti jednostavno ne postoji. Postoji samo kao misao jer se ljudi poistovećuju s telom.
Veruju da će njihovo telo pre ili kasnije nestati, misleći da s njime nestaje i svesnost. Ako telo stvara svesnost, onda svesnost umire zajedno s telom. Ali ako telo prima svesnost na jednak način kao što kablovska kutija prima satelitske signale, onda naravno svesnost ne završava sa smrću fizičkog vozila. U suštini, svesnost postoji izvan okova vremena i prostora. Može biti svuda, u ljudskom telu i izvan njega. Drugim rečima, nije lokalizovano na isti način kao što ni kvantni objekti nisu lokalizovani.
Lanza, takođe, veruje da mnogobrojni svemiri mogu postojati istovremeno.
U jednom svemiru telo može biti mrtvo, a u drugom svemiru nastavlja postojati, upijajući svesnost koja je prešla u taj svemir. Ovo znači da umrla osoba dok putuje istim tunelom ne završava niti u paklu niti u raju, već u sličnom svetu u kojem je nekoć boravila, ali ovog put živa. I tako, beskonačno.
Ova nadom ispunjena ali i kontroverzna teorija ima svoje pristalice ne samo među običnim smrtnicima koji bi želeli da žive večno, već i među nekim vrlo poznatim naučnicima. To su fizičari i astrofizičari koji se slažu da postoje paralelni svetovi i koji nagoveštavaju mogućnost postojanja mnogobrojnih svemira. Veruju da ne postoje fizički zakoni koji bi branili mogućnost postojanja paralelnih svetova.
Doktor Hju Everet sa Prinstona, postavlja teoriju da se u svakom trenutku svemir deli u nebrojano sličnih primeraka, te se u sledećem trenutku ovi “novorođeni” svemiri dele na sličan način. U nekim od ovih svetova možemo biti prisutni: u jednom čitajući ovaj članak, a u drugom gledajući TV. Aktivirajući faktor za ove mnogobrojne svetove su naše akcije, objašnjavao je Everet. Ako donesemo neke odluke, odmah se jedan svemir deli u dve različite verzije ishoda.
Andrej Linde, naučnik sa Lebedev instituta za fiziku, razvio je osamdesetih godina prošlog veka teoriju mnogobrojnih svemira.
On je danas profesor na Stanford univerziteta. Linde objašnjava: “Prostor se sastoji od mnogo sfera koje dovode do sličnih sfera, a te onda stvaraju sfere u još većim brojevima, i tako dalje u beskonačnost. U svemiru, one su odvojene. Nisu svesne postojanja onih drugih. Ali predstavljaju delove istog fizičkog svemira.”
Činjenica da naš svemir nije usamljen potvrđena je podacima dobijenim preko Plankovog svemirskog teleskopa. Koristeći podatke, naučnici su stvorili najtačniju mapu mikrotalasne pozadine, takozvani svemirski ostatak mikrotalasne radijacije, koji je prisutan od začetaka svemira. Takođe su otkrili da svemir ima mnogo tamnih udubljenja predstavljenih nekim rupama i širokim prazninama.
Dakle, postoji obilje mjesta ili drugih svemira gdje naša duša može otići nakon smrti, prema teoriji biocentrizma. Ali postoji li naučna teorija svesnosti koja dokazuje postojanje duše?
Prema dr Stjuartu Hamerofu, iskustva blizu smrti se događaju kada kvantna informacija koja nastanjuje nervni sistem napusti telo i rasprši se u svemiru. Za razliku od materijalističkih opisa svesnosti, dr Hamerof nudi alternativno objašnjenje svesnosti koje će se možda svideti i racionalnom naučnom umu i ličnim intuicijama.
Svesnost nastanjuje, prema Stuartu i britanskom fizičaru ser Rodžeru Penrosu, mikrotubule moždanih ćelija koja su primarna mesta kvantne obrade. Nakon smrti, ova informacija je otpuštena iz tela, što znači da svesnost ide s njom.
Oni tvrde da je naše iskustvo svesnosti neposredni rezultat kvantnog efekta gravitacije u ovim mikrotubulama, teorija koju su prozvali orkestrirana ciljna redukcija.
Moždane mikrotubule u kojima se događaju kvantni procesi, na jednostavan način dokazuju “život nakon smrti” kroz “kvantnu dušu” i univerzalnu svest.
Svesnost ili proto-svest je teoretizirana kao osnovna karakteristika svemira, prisutna čak i u prvim trenucima svemira tokom Velikog praska (Big Bang). “U jednoj od takvih šema proto-svesno iskustvo je osnovna karakteristika fizičke realnosti dostupna kvantnom procesu povezanom sa moždanom aktivnošću.”
Naše duše su zapravo satkane od samog tkiva svemira te su, moguće, postojale od početaka vremena.
Naši mozgovi su samo primatelji i pojačivači proto-svesnosti koja je svojstvena tkivu vremena-prostora. Dakle, postoji li stvarno deo naše svesnosti koji je nematerijalan i koji nastavlja živeti nakon smrti našeg fizičkog tela?
Dr Hamerof je rekao u dokumentarnom filmu “Kroz crvotočinu”: “Recimo da srce prestane kucati, krv prestane teći, mikrotubule izgube svoje kvantno stanje. Kvantna informacija unutar mirkotubula nije uništena, ne može biti uništena, samo se distribuira i rasipa slobodno u svemiru”.
Robert Lanza bi još ovde dodao da ne samo da postoji u svemiru, već moguće i u drugom svemiru. Ako je pacijent vraćen, oživljen, ove kvantne informacije se mogu vratiti u mikrotubule i pacijent kaže da je doživio “iskustvo blizu smrti”. On dodaje: “Ako nije oživljen i pacijent umre, moguće je da ova kvantna informacija može postojati izvan tela, možda večno, kao duša.”
Ovaj pogled na kvantnu svesnost objašnjava stvari kao što su iskustva blizu smrti, astralne projekcije, vantelesna iskustva, čak i reinkarnaciju bez potrebe da zadovolji religioznu ideologiju. Energija svesnosti se potencijalno reciklira u drugo telo u određenom trenutku, a u međuvremenu postoji izvan fizičkog tela na nekom drugom nivou realnosti i možda u drugom svemiru.
***
Autorka teksta: dr Dobrinka Arbanovski, internista i specijalista kvantne medicine, Holitimed
